اتاق سیاسی
مدیر مسئول : ننه جان
چیزهای غم انگیز توی این دنیا هم زیاده و هم متفاوت اما برای من گریه ننه جان از همه چیز غم انگیزتره .
عجیب بود که اینجوری ننه جان اشک میریخت . این ناراحتی رو فقط موقع فوت همسرش دیده بودم بنابراین بهتر بود که صبر میکردم تا خودش آروم بشه .....
ننه جان به آرامی استکان چای رو سرکشید و گفت : باورم نمیشد اینجور غریبانه از یه قهرمان جهانی و ملی استقبال کنند ؟
گفتم : ننه جان شما از کی تاحالا اینقدر به ورزش علاقه مند شدید ؟
سایه عصای ننه جان از پس کله ام رد شد .
ننه جان گفت : یعنی فقط اونهاییکه توی رشته های ورزشی مقام کسب میکنند قهرمان ملی هستند و بقیه هیچ ؟
گفتم : کدوم بقیه ننه جان .
ننه جان گفت : راست میگی . کدوم بقیه . این بی تفاوتی و بیخبری برگ برنده آقایان هست . خیلی جالبه که برنده جایزه صلح نوبل یک ایرانی باشه و کمتر کسی خبردار بشه .
گفتم : آهان ننه جان شما خانم شیرین عبادی رو میگید . همچین هم بیخبر نیستم . اتفاقا شنیدم که تو مراسم استقبال از ایشان فقط آشنایان و اقوام ایشان و چند تا از شخصیتهای درجه چندم حکومتی بوده اند و خیلی استقبال زیادی نشده .
ننه جان گفت : عجب ! تو فکر میکنی برای چی استقبال زیاد نبوده ؟
گفتم : خوب ننه جان میگن خیلی هم این جایزه بخاطر توانایی های ایشان نبوده بلکه جنبه سیاسی قضیه و دهن کجی کردن به حکومت ایران بوده چون ایشان گرایشهای دوم خردادی داره بعدش هم در مراسم دریافت جایزه ، این خانم که خیلی هم خودش رو مدافع حقوق زن مسلمان نشون میده بدون روسری و حجاب اسلامی شرکت کرده . از اون بدتر ایشان قبلا هم مدتی بجرم سیاسی در زندان بوده و نمیدونم واسه چی پروانه وکالتش رو هم چند سالی باطل کردند و خیلی مسائل دیگه .
ننه جان آه بلندی کشید و گفت : فرض کنیم که همه صحبتهای تو درست باشه اما میدونی این وسط داریم چی رو از دست میدیم . عنوان بزرگ و قدرتمند صلح رو . آره باور کن نه اصل جایزه مهمه و نه اینکه این جایزه رو به خانم عبادی میدادند یا آقای خاتمی و یا یکنفر دیگه . مهم اینه که نماد صلح در جهان یه ایرونی با فرهنگ و تمدن ایرونی هستش و این یعنی همون فرصتی که لازم داشتیم تا به دنیا نشون بدیم کی هستیم .
آره ننه توی قرن حاضر که نام ایرانی به درست یا غلط مساوی کلمه تروریست و عقب مانده و امثالهم ترجمه میشه این یه موقعیت ایده آل بود که صلح خواهی و نوع دوستی این ملت به رخ دنیا کشیده بشه . حالا وقتش بود که شعار گفتگوی تمدنها رو با محوریت ایران در صدر بحثهای دنیا قرار دهیم . عظمت و جلال فرهنگ و تمدن ایرانی را جلوی چشم جهانیان به تماشا بگذاریم و واژه محور شرارت را پوچ و بی اهمیت جلوه دهیم و خیلی چیزهای دیگر .
اما نمیدونم چرا همیشه وقتی به خودمان میاییم که دیگران از فرصت ما بر ضد خودمان استفاده کردند و دیگر مجالی برای جبران نداریم . افسوس .....
